domingo, 30 de diciembre de 2007

Balance 2007

Antes de empezar a escribir estas palabras he pensado cual sería la imagen del año 2007. Por supuesto han aparecido mil recuerdos borrosos pero otros han sido grandes protagonistas.
En primerísimo lugar, un amor sorprendente mezclado entre sábanas blancas y desayuno en la cama. Delante, un ventanal frente al mar de todos mis veranos que se empezaba a despertar y a mi lado, una compañía que voló lejos pero dejó una combustión sentimental imposible de ordenar.
En segundo lugar, la primera barbacoa en Taiwán. Nosotras íbamos con una diadema de flores que nos rodeaba la cabeza. Ellos se encargaron de que la noche llegase a su punto ideal. Bailamos todos, unos con otros hasta, literalmente, no poder más. Prometimos visitas que se cumplen dentro de una semana y empezamos esa experiencia que hubiésemos deseado no acabar.
En tercer lugar, una sesión de fotos con cuatro protagonistas y bajo luz azul. Hemos conseguido tantísimo este año que en ese momento, no faltaba ni sobraba nadie. Éramos los que queríamos ser, por fuera y por dentro. Uno a uno y todos a la vez. Sonriendo o de cara la pared. Pero locos, y juntos.
En cuarto lugar me han aparecido nombres de gente que ha colaborado, mucho o poco, en mi 2007Feliz. (Obvio a mi familia ya que ellos son los más protagonistas desde que nací).
Y por supuesto, el nacimiento de este blog, que me da un punto muy necesario de libre identidad.

Deseo un GENIAL año nuevo a quien lea esta frase. Ahora ya todos me podeis comentar.

lunes, 24 de diciembre de 2007

El Nadal...a casa.

“És Nadal al meu cor quan somrius content de veure'm, quan la nit es fa més freda, quan t’abraces al meu cos…i les llums de colors m’il•luminen nit i dia, les encens amb el somriure quan em parles amb el cor”.
És el que diu la cançó que sona pels carrers d’Igualada quan passeges per la Rambla i pel Carrer de l’Argent, quan acabes de fer un cafè a mitja tarda amb un amic de tota la vida i tens ganes d’Igualada. De retrobar-te amb aquell sentiment de cada any que coneixem els d’aquí i que només arriba amb la màgia del Nadal. És el moment de tornar a veure al Patge Faruk i els seus criats, veure com els més petits van a donar-li la benvinguda i a desitjar estar al llibre blanc i no al negre. És llavors quan recordes tots els teus Nadals a Igualada i la felicitat que han portat. Aquella imatge el dia cinc, quan totes les precioses carrosses fan la desfilada. Quan sents que truquen al timbre i són els reis d’orient els que entren a casa teva, et donen tots aquells regals que anhelaves i brinden amb els teus pares amb un somriure de felicitat. És una vegada més l’emoció de la cançó dels “nens i nenes d’Igualada” que arriba tan dins.
Aquests dies també comporten una genial sensació d’estar a casa. De saber que t’aixeques cada matí tenint a tots els teus allà mateix, són les altes dosis de família i d’ amics de tota la vida que ens brinden aquestes festes.
Tots aquests amics que trobes a faltar a mesura que ens fem més grans i que l’economia del temps no ens ajuda. Ara ens tornem a trobar cada tarda, cada nit, en cada llarga festa ja que per Nadal les nits són més llargues i, a vegades, porten, fins i tot, grates sorpreses. Porten balls de dos, camuflats en els passadissos d’un teatre, porten peus descalços perquè s’ha donat tot, porten el record d’amors que van i venen, porten abraçades de complicitat, petons vells i petons nous, historietes d’anys enrere, retrobaments inesperats, discoteques plenes de cares conegudes, porten brindis d’alegria i sempre, necessitat de demà tornar-ho a començar tot un altre cop.
Aquí és casa meva, casa nostra, i no estar-hi mai fa trobar-ho a faltar. Ara que hi som tots, es nota que, per aquestes festes, brillarà de tot cor la nostra felicitat.

Bon Nadal a tothom!

jueves, 20 de diciembre de 2007

Para Mercedes, Aiats y Marta

Mercedes, Aiats y Marta esto no podría ir más directo a vosotros.
Ya sabéis, me voy a casa por Navidad. Tengo ganas de familia y de los amigos de siempre pero pesa tela no veros cada día y lo sabéis. Quiero daros a cada uno, individualmente, un beso con todo mi cariño de muchas gracias por hablar y saber escuchar y un abrazo con todas mis fuerzas por dejaros querer y quererme. Hemos estado todos al pie del cañón para quien lo necesitase y esto se aprecia de todo corazón. Somos todos muy distintos pero tenemos algo en común: no somos nada fáciles. Somos complejos, infinitos y rebuscados. Lo bueno es que con paciencia nos hemos descubierto uno a uno y cuando hemos encontrado cada una de nuestras esencias nos hemos sorprendido. Yo diría que somos peculiares, no sé si es bueno o si es malo, lo que si se es que guardamos mucho dentro de nosotros y nos hemos atrevido a encontrarlo. Esto ha creado la amistad que tenemos ahora. La considero una amistad fuerte, verdadera y sobretodo, muy leal. Todos sabemos que esto no es algo fácil de encontrar, por este motivo y en este caso, somos afortunados.
Hemos crecido mucho desde que nos conocimos, yo diría que de una forma desorbitada. En parte, creo que nos hemos ayudado a crecer unos a otros y hemos visto como la vida de cada uno ha ido evolucionando. Por mi parte y matizando, os hago una reverencia por saber encajar mi sentido del humor, mi chulería y mi curiosa forma de ser. Os doy las gracias por todas las veces que habéis sido unos grandes compañeros de trabajo y, por ser tan trabajadores. Admiro que todos tengamos estas ganas de vivir, esta necesidad de llegar a ser lo que queramos y la facilidad que tenemos para ser gente soñadora. Me gusta haber encontrado a personas que, a pesar de ser desiguales a mi, nos podemos llegar a sentir tan cerca.
Deseo volveros a ver a la vuelta de la esquina. Tengo ganas de ver qué es de nuestras vidas. Quiero seguir sumando, al lado de un café, nuevas conversaciones sobre nuestro futuro. El tema estrella volverá a ser el amor, ya lo sé. Por este motivo, mis deseos para vosotros, este nuevo año, van a hablar de amor. Cuando suenen las doce el ultimo día del año acordaros un segundo de mi. Yo estaré pensando en vosotros y deseándoos que suméis (Mercedes), encontréis (Aiats) y disfrutéis (Marta) (del) amor. Es uno de los motores de esta vida y, de una forma o de otra, para mi, vosotros sois amor.

PD: Los Reyes Magos me han dicho que tienen cuatro billetes destino Berlín, já!

miércoles, 19 de diciembre de 2007

Tocapelotas,profesorado,hombres,trabajos: que paliza !

Nos hemos sentado en la mesa al lado del ventanal y hemos descrito cambios. No cambios en general sino las volteretas que se han pegado nuestras vidas últimamente. A mi me ha salido un “después de la tormenta siempre llega la calma” y ella me ha dicho: pero si no llueve encima de ti. Encima quizás no pero no veas la de lluvias que guardo aquí dentro, le he dicho. Ella siempre me dice que tengo las metáforas muy de por mano y que me salgo de cualquier fregado con ellas. Pues sí, que quieres que te diga, quien domina el lenguaje, domina el mundo. Yo le había dicho lo de las lluvias archivadas no porque esté atormentada por x, sino porque estoy bailando a dos aguas por razón y. La gracia sería desvelar tales incógnitas y así aligerar mi paso pero las mates y yo somos hasta enemigas así que me quedo con la duda debajo del brazo. Y este es mi principal cambio, que últimamente no descoso mis pensamientos, los dejo ahí horneándose y claro, como no los vigilo, algunos se queman. Y sabes qué, que me da igual. Que mira tú, ellos también podrían haber avisado que olía a quemado. Que una ya está harta de jugar en equipo y que parezca un solitario. Que si se trata de un pasatiempo yo prefiero el shopping, si se trata de una coña prefiero las de mi padre, si es un cuento chino necesito traducción y que si va en serio, parece broma.

lunes, 17 de diciembre de 2007

Que tengais un dia Amelie

Aprovecho los lunes en casa para madrugón así mi padre me tiene firme a la primera y no se me pegan las sábanas. Estoy de un despejado que ya era hora porque he pasado un finde que me faltaba sangre en las venas y esto me da agobio porque significa que estoy baja de defensas y a mi lo de encontrarme mal me trae (dolor) de cabeza.
Estrenamos lunes y semana apete porque se avecinan vacaciones y yo estoy que no me lo creo, que vuelve a ser navidad y que a mi estas fiestas me tienen enamorada. Este año hay visitas desde Paris, Ámsterdam y Venecia que ya me tienen a mi con los brazos abiertos porque son gente ilusión. Ya sabes, que da subi que se te metan en casa. Además, me ha llamado ahora mi padre y me ha dicho que la nieve está al caer pero que aún se está preparando. Vigila que este año Igualada se nos viste de blanco y entonces ya te digo yo que el día de reyes sería de postal.
Bueno, que todo lo de arriba venía porque esta mañana cuando me he sentado en el autobús y estaba en proceso de dormirme he oido una bonita conversación. No es que sea cotilla, es que soy curiosa, já! Eran dos chicas de mi edad que las tengo caladas de vista y de que somos cuatro al fin y al cabo. Una le decía a la otra que ayer vio Amélie por la tele y que vaya peli más buena. La otra le decía que pues sí y que “en la Vanguardia decía que va sobre una chica que reparte felicidad por la vida”. Además, es la típica peli que ayuda a apreciar los detalles de esta vida y que los sentidos a veces los tenemos muy descuidados. “Yo creo que ojala fuésemos todos Amélie porque las escenas de nuestros días serían todas de aplauso”. Entonces yo estaba para meterme en el cotarro y decirles que vaya razón que tienen pero he hecho un esfuerzo y he hecho mutis a la gàbia.
Yo también ví la peli por cuarta o quinta vez y es que me chifla el personaje y el tinglado que ella sola se monta ahora sí, ahora también. La tia indaga en todo y ata cabos que da gusto. No me extraña que sea feliz, exprime la vida con unas ganas de disfrutarlo todo que da envidia de la sana a montones.
Después de estas reflexiones he desconectado por completo y me he despertado una vez en Barcelona. He visto que las dos chicas aún estaban allí y seguían dándolo todo hablando de la peli. Entonces ya no he aguantado más y me he despedido de ellas con un “que tengáis un día muy Amélie”. Se han quedado de un flipado que no te lo crees pero vaya sonrisón se les ha dibujado, se han reído y que bien que me han deseado lo mismo para mi.

sábado, 15 de diciembre de 2007

Anna, 20 (!)

Hoy es tu cumple y me da rabia que estés perdida por las nieves porque quería darte achuchón de happy birthday, love. Además, ahora es cuando nos llamaríamos para planes de sábado noche y seguramente quedar ya porque quería darte un ramo de flores grande que ni te lo crees. En cambio, hoy resulta que me toca echarte de menos y pensar que te tenía aquí y liábamos la gorda.
Que rápido me ha pasado tu vida, Anna, hoy estrenas veinte y estoy que no me lo creo porque desde que nacimos que nos hemos visto crecer. Lo que me alegra es que aún nos queda mucho futuro para comer y sólo estamos en el aperitivo. Lo que no me gusta es que dentro de dos días voy a ser la única teenager de todas y vuelvo a ser la más mini, para variar.
Ahora es cuando podría empezar un escrito pastelón pero al final vas a tener una colección demasiado extensa. Sólo te recordaré que te quiero a lo loco porque eres preciosidad por dentro y por fuera y porque ya hace años que compartimos corazón y te tengo como joya.

miércoles, 12 de diciembre de 2007

De fondo, la vie en rose

Para variar hemos hecho bar y palique que tela. Últimamente estamos que nos pisamos los talones y esto hace sonreír que hasta duele. Tu me dices que ojala lo mío y yo que ojala lo tuyo aunque ambas sabemos que es un quejarse que ni viene a cuento. Pero para cuentos los que creamos nosotras que somos artistas de lo efímero, de palabras que van y que vienen y que llenan de artisteo nuestra vida. Y así es como nosotras somos felices, muy simple (y complicado a la vez). Montamos historias mentales que hacen preciosa esta vida. Son movidas que las intercambiamos en forma de sueño y de ojala fuese así pero que se podrían aplicar a la realidad. El problema es que no todo el mundo es como nosotras y cuesta encontrar a alguien para compartir este sentimiento. La verdad es que llega un momento que da igual, que cada uno es como es y que genial que sea así, sino el mundo sería mediocre y entonces el mayor de los fracasos. Nosotras seguiremos bailando y cantando La vie en rose por las calles de Barcelona, seguiremos siendo imán de detalles, seguiremos dando palabras a nuestros sueños, seguiremos comprando flores, seguiremos amando las pelis de amor y sobretodo, continuaremos con nuestro apego por seguir siendo así. Supongo que tenemos un lado un poco bohemio que nos aparta a veces de lo terrenal y la realidad nos resulta relativa. Llámanos raras, si esto es ser raro, pido que para siempre sea así. Ya hay bastante festival mundano en nuestras vidas como para tener que cargarlo absolutamente en cada momento. Y hoy la cosa ha ido así, porque últimamente yo soy tú y tú eres yo y así, vistas desde fuera nos vamos conociendo aún mejor a nosotras mismas.
Con todo esto, que bonito día el de hoy que hemos hecho planes de felicidad y supongo que por nuestra cara de ilusión hasta nos han invitado al teatro a las dos.

martes, 11 de diciembre de 2007

Singing in your car

Hemos desgarrado voz pero cabeza bien alta porque lo hemos dado todo. Tu coche es parte de tu vida y por regla de tres, de la mía, que quieres que te diga damisela al volante. Si tu me das las canciones yo te monto un panorama musical que nos va como anillo al dedo y la autopista es lo que tiene, tanto trayecto provoca descontrol. Hemos entonado a corazón abierto el Build me up buttercup que nos da tanto subi y los dos tíos del coche de al lado han visto espectáculo de gratis y nunca mejor dicho porque lo que han presenciado no tiene precio. Luego hemos tirado del archivo en español y me has soltado que “Canciones” es como mi blog, ya te he dicho que has tocado fibra y que bonito que sea así, eres un sol. Lo del micro y la guitarra invisible ya son básicos que dominamos a la perfección y solo ha faltado que tuvieses un descapo para melenas al viento y entonces vaya peliculón. El hit indudable y felizmente repe ha sido uno que cuenta how to save a life y nos tiene enamoradas desde que nació. Y es que esto pasa, que te pasarías la vida escuchando y cantando una canción pero hay un par que ya no tienen ni voz y cierran el chiringuito por hoy.

domingo, 9 de diciembre de 2007

Moda, Navidad.

La moda debería basarse en el autocontrol. La clave del éxito es mantener la cabeza fría ante el continuo bombardeo de oferta. Aunque el leopardo, por ejemplo, aún sea una tendencia fetiche de esta temporada (y no esté en peligro de extinción) hay que saber sopesar el look y no salir a la calle llena de estas manchas porque entonces habrás caído en el peligroso “total look”.
El historiador Thomas Heine explica en una de sus bíblias (o libros) que “hay personas a las que la acción de comprar les produce más satisfacción que el objeto adquirido y tienen como pasatiempo coleccionar etiquetas”. Este fenómeno es algo muy típico en España ya que hay quienes creen ser vogue creando un amplio abanico de marcas. Estas firmas son las que se conocen por su extensa cantidad de logotipos en una misma pieza y por mi parte, cada día soy más reacia a este efecto, que le vamos a hacer.
Desde mi nada humilde punto de vista (y quien quiera que le saque punta a esta afirmación), apuesto por la calidad ya sea anónima o firmada. Considero que la ostentación no debe ser mostrada a base de marcas visibles en todas las prendas sino que a base de estilo, elegancia e incluso un punto de novedad y rebeldía. Mirad a Chloë Sevign, a Kate Moss o a la mismísima Audrey, ellas sí son musas de la MODA. Una moda en mayúsculas y con aplausos de fondo porque se aferran al amadísimo lema: menos es más.
En esta bonita época donde las luces hacen vibrar las calles, los villancicos son la sintonia por excelencia y los regalos son un menú exquisito, la moda también hace de las suyas. Por una parte, hay quienes no saben llevarlo y te aparecen a lo árbol de navidad (eso sí, muy moderno). Por otra parte, existe ese admirable y adorable séquito de fashionistas que aprovechan las fiestas para hacerse con accesorios dignos de orgasmo instántaneo y de atuendos acertadísimos imán de todas las miradas.
No lo neguemos, la Navidad es adorable de una forma sin igual. Esa sensación de bienestar, ese ambiente de constante celebración, ese espíritu de hermandad y por supuesto lo que enfunda la palabra NAVIDAD: NA(vegando) en la VI(sa) de DAD(papá).

martes, 4 de diciembre de 2007

Y entonces, volveriamos a hablar del amor

Hemos perdido un trocito del sentido de tirarnos a la piscina, ahora hay enfoques a cámara lenta y la directa se la regalamos a los demás, nosotras hemos dado un paso aunque nadie nos quita lo bailado. ¿Qué nos habrá pasado que ahora hasta pensamos antes de que nuestras emociones lleguen al río? Supongo que vamos relativizando las sensaciones y las emociones fuertes las guardamos para quien de verdad se lo merezca. Antes nos pasábamos el día jugando con nuestros sentimientos y nos arriesgábamos a ganar o a perder y sonreíamos por ello aunque fuésemos de un feliz que va y que viene. Ahora somos de felicidad constante y por esto existe un poco de miedo a empezar a jugar y a equivocarnos de diana si es que queremos que exista una. Antes tarareaba lo que decía “an open hand and a mind to lend, there’s nothing more romantic” y ahora qué quieres que te diga, ya no me sale. Y no me sale porque vemos más humo que cosa clara y porque hay tanto interrogante suelto que no sabemos por donde empezar. Y ya nadie pregunta por corazones que van de dos en dos, porque todos van separados y es difícil descifrar si hay sitio para dos. Hay quien dice que ha empezado la casa por el tejado y hay quien dice que cree vivir un sin sentido casi siempre. Será porque el ahora se nos hace raro y porque faltan chispas para que se abra la emoción. Con lo bonito que era estar enamorado, niña, cuando te soltaba historias de veladas peliculeras semana sí, semana también y tú me contabas historias de dos que se besaban por emociones guardadas dentro. Quién sabe, quizás todo esto es un punto de inflexión y no debemos dejar de sonreír en ningún momento porque como alguien dijo una vez, en cualquier instante alguien puede enamorarse de tu sonrisa. Y entonces, volveríamos a hablar del amor.